Sen Gidince

Her şey iki hafta içinde olup bitmiş, hayatı tamamen değişmişti. Annesinin ölümünü sindirmek hiç kolay değildi.  Ne yapacağını bilmiyordu Ecem. Boş boş bakan gözleri sevdiklerini korkutuyordu. Zorunlu olan ihtiyaçları dışında kimseyle konuşmuyordu. İki hafta öncesine kadar ölümle ilgili, onu kabul etmekle ilgili birbirinden anlamlı sözler söyleyebilirdi. Ama bu kez ateş, düştüğü yeri yakmıştı. Yaşamak hiç de öyle kolay değildi. Ne kadar ağır gelmişti annesinin yokluğu. Koca şehirde yapayalnız hissediyordu kendini.

Annesi iki hafta içinde aniden rahatsızlanıp, bir anda yoğun bakıma kaldırılmıştı. Yüzünü görmeyi umut ederken, biricik annesinin acı haberiyle sarsılmış, içinde birkaç eşyasının olduğu bir poşeti eline tutuşturmuşlardı. 

Hayat, ölümle yaşam arasında incecik bir çizgi. İnsan, bu incecik çizgide, hiç bitmeyen isteklerle, hiç ölmeyecek gibi yaşıyor hayatı.

İnsan, ne kadar gafil…

İnsan, ne kadar aciz...

Sanki rüyada gibiydi, ‘keşke öyle olsaydı’ diye geçirdi içinden. Ama gerçekti. Şimdi son yolculuğa hazırlıyordu annesini. 

Daha önce de gitmişti o mezarlığa. Daha önce de şahit olmuştu birçok acıya, birçok vedaya…

Dönüşü olmayan yolculuklara…

Ama ilk kez bu kadar ağır gelmiş, ölümle yüzleşmek zorunda kalmıştı. 

Artık her sabah telefonu çalmayacaktı.  Pazar günü kahvaltılarına koşarak gidemeyecekti. Yaz gelince köye gitmek için beraber plan yapamayacaklardı. Kış için beraber hazırlık yapamayacaklardı. Dahası annesini bir daha göremeyecekti, bir daha onu sarıp koklayamayacaktı. Bir daha o eve nasıl gidecekti…

Anne demek, ev demekti…

İnsan, ne de unutkan…

Ama hayat; insana hatırlatıyor unuttuğu gerçeği.

İliklerine kadar sızlatarak…

Aradan aylar geçmiş, duyduğu özleme rağmen, yüreğindeki acı az da olsa dinmişti. 

Düşünecek, irdeleyecek çok vakti olmuştu. Ölümün yaşı yoktu. Ona çok uzak gibi görünürken, her an onun da başına gelebilirdi.

Annesini düşündü. Onun öğrettiği güzel ve doğru şeyleri…

“Bir amacın olmalı, insanlara fayda vermelisin” derdi.  Varlığıyla da yokluğuyla da öğreten bir annesi olduğu için şükretti. Ne güzel bir hediye, ne güzel bir miras bırakmıştı. “Kıymetini bilemedim,” dedi. Başını sallayarak.

“Evet, bir amacım olmalı,” dedi kendinden emin bir şekilde. Nasıl bir hayat yaşamak istediğini, nasıl bir iz bırakmak isteğini sordu kendine. Anlamlı bir hayat yaşamak istiyordu. Doğru yaşamalıydı hayatı ve insanlara fayda vermeliydi. Anlık heveslerine, duygularına esir olmadan, doğruların peşinde olmalıydı…

💧 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ve Karar temalı blog

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın amacını amaç edinmiştir. 
Hayatta mutlu ve başarılı olmak...

" İnsanoğlunun, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. Aynadaki kişi..."  Yahya Hamurcu

Kim Kimdir İnsan Tanıma Sanatı

İlişkilerde Ustalık

Başarı Psikolojisi

Sakınmada Ustalık

Designer (Strateji Tasarımcılığı)

💧