Bu Sefer Kararlıyım!

            

Küçük Gökçe keyifle sütünü emerken annesinin gözlerinin içine içine bakıyordu. Ağzından neşeyle çıkardığı ‘’şıp şıp’’ sesleri bu süreyi hayli uzatmak istediğini gösteriyordu sanki. Sıkıca annesinin göğsünü kavramıştı. Gamze, kızının bu hallerini çok tatlı bulup gülümsüyor ve bir yandan da artık emzirmeyi bırakması gerektiğini düşünüyordu. Küçük Gökçe yeteri kadar annesinden süt emmişti. Artık annesinin göğsüyle vedalaşmak için hazır olmalıydı.

Gamze ilk kez anne olduğu için bu süreci yönetmekle ilgili hafif kaygılıydı. Ona rağmen birkaç gün içinde kolları sıvadı. Artık sürekli zihninde dönüp dolaşan bu sürece başlama zamanı gelmişti. Ona ne kadar zor gelse de bu akşam yeni bir başlangıç olacaktı.

‘’Bu sefer kararlıyım, bu akşam minik kuzumu emzirerek uyutmayacağım. En azından uyurken bu rutini bozarsam belki emzirmeyi bırakmam daha kolay olur.’’

Gamze önce kızıyla uzanıp ona sarılarak uyutmayı denedi. Annesinin bu ufak hamlesiyle bile küçük Gökçe neye uğradığını şaşırmıştı. Hafif kaygı ve kızgınlıkla annesine ilk tepkisini vermişti bile. Gamze tüm şefkatiyle çocuğunu yeni bir sürece alıştırmaya çalışıyordu. Bir yandan da zihninden türlü türlü düşünceler geçiyordu.

‘’Acaba biraz daha emzirerek uyutma düzenine mi devam etsem?’’

‘’Böyle uyutmayı başka bir akşam mı denesem?’’

‘’Ya çok uzun sürerse direnmesi?!’’

Tam çıkmaza dalacakken kendi kendini silkeledi.

‘’Ama bir şekilde alışması gerekecek. Ömrünün sonuna kadar göğsümde uyuyamaz ki!’’

Bu defa ayağa kalkıp kucağında uyutmayı denedi. Gökçe yine ısrarla o tatlı uykusuna emerek dalmak istiyordu. Gamze kızına sarılıp, öpüp onu yatıştırmaya çalışıyordu. Hafif bir ninni ve sarılma eşliğinde yürüyerek tekrar denedi. Küçük Gökçe ara ara sussa da hala eski alışkanlığına devam etmek için direniyordu. Gamze tekrar yatağa uzanarak kızıyla beraber uyumayı denedi. Olmayınca tekrar ayağa kalktı ve bu süreci 2, 3 kez tekrarladı.

Evet başarmıştı, sonunda küçük Gökçe uykuya dalmıştı! Birkaç gün ufak zorlanmalara sabreden anne kız artık yeni bir alışkanlık kazanmayı başarmıştı. Gökçe mutlu mutlu annesine sarılarak uyumayı öğrenmişti.

Bu yaşadığı olay, alışkanlıklarını terk ekmek konusunda zorlanan Gamze'yi epey düşündürmüştü. Kendi bırakamadığı alışkanlıkları gözlerinin önünden geçiverdi. Onları bırakmayı istiyordu aslında ama bir türlü yapamıyordu.

İnsan, sonucu lehine olacakken bile değişime karşı ne kadar da direnç gösterebiliyordu.

‘’Ne çok direniyoruz aslında şifamız olacak yerlerde! Aslında bu hayatta hiçbir şey imkansız değil. Sadece yeteri kadar kararlı olmadığı için öyle zannediyormuş insan!’’

Kendi kendine yaşadığı süreci değerlendirmeye devam ediyordu. Önden bir karar verdikten sonra başına gelenleri düşündü.

‘’Artık zamanı geldi, bu emzirme sürecini bitirmek istiyorum dedim ve harekete geçtim. İlk gelen engel minik kuzumun ağlaması oldu. Bir an geri adım atmayı düşündüm ama sonra bu sürecin gerekliliğini hatırladım ve artık sonlanması gerektiğine kanaat getirdim. Sonra engellerimin de bana uyumlandığını fark ettim. Artık kızım yeni duruma alışmaya başlamıştı!’’

Gamze de aslında bir çoğumuz gibi alışkanlıklarını bırakma konusunda karar verdiğini zannediyordu. Aslında bir isteği karara dönüştüren şey, insanın o konudaki netliğidir. İsteklerimiz aslında bizim kararlarımız değildir. İsteklerimiz sonuçlarla ilgili. Oysa o sonuçların bedellerini ödemeye karar vermiş oluyoruz.

Karar vermiş olan insan, süreçte çıkacak engelleri, ödeyeceği bedeli ve göstereceği çabayı baştan irdeleyip kabul eder. Karar veren insan kendini o konuda rahatlatacak alternatif bir seçenek sunmamaya karar vermiştir aslında.

Gamze önce bebeğini düşündü. Emzirmeyi ilk kestiği geceler nasıl da itiraz etmişti. Ağlamalar, duygu sömürüleri, neler neler yapmıştı annesinin memesine ulaşabilmek için. Ama Gamze net durdukça, bebeği de rahatlamış, annesine uyum sağlamak zorunda kalmıştı. Çok geçmeden dengeye kavuşmuşlardı. 

Artık  Gamze’nin de, bebeğinin de yüzü gülüyordu. Alışkanlıkları bırakırken de benzer yaşanıyor olmalıydı.  Sonra kendi nefsini,  bebeğine  benzetti. Sahi ne kadar da benziyorlardı. Gamze aynı bebeği gibi, nefsinin de kendisine uyumlanmasını sağlayabilirdi.  O dönem bebeğine nasıl davrandıysa, nefsine de aynı şekilde davrandığında benzer bir sonuç alabilecekti.  

Bırakmaya karar verdikten sonra ne kadar net olursa, zorlandığı süre o kadar kısalacaktı.

💧 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ve Karar temalı blog

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın amacını amaç edinmiştir. 
Hayatta mutlu ve başarılı olmak...

" İnsanoğlunun, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. Aynadaki kişi..."  Yahya Hamurcu

Kim Kimdir İnsan Tanıma Sanatı

İlişkilerde Ustalık

Başarı Psikolojisi

Sakınmada Ustalık

Designer (Strateji Tasarımcılığı)

💧